BG CS DA DE EL EN ES ET FI FR HU IT LT LV MT NL PL PT RO SK SL SV
   
 
  Strona główna > Narzędzia zapobiegawcze > Zezwolenie na zastosowanie

Zezwolenie na zastosowanie

   
 

Przepisy rozporządzenia REACH dotyczące wydawania zezwoleń powinny gwarantować właściwą kontrolę ryzyka stwarzanego przez substancje wzbudzające szczególnie duże obawy z powodu ich wpływu na zdrowie i środowisko, a także promować ich stopniowe zastępowanie odpowiednimi substytutami. Dlatego zezwolenie jest konieczne do wprowadzenia do obrotu na rynku lub do stosowania substancji w postaci własnej lub zawartej w mieszaninie albo wyrobie, o których mowa w załączniku XIV.

Identyfikacja substancji

Proces wydawania zezwoleń zgodny z rozporządzeniem REACH rozpoczyna się od rozpoznania substancji wzbudzających szczególnie duże obawy z powodu swoistych właściwości1. Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA) przygotowuje zgodne z załącznikiem XV dokumentację dla każdej substancji, publikuje ogłoszenie o rozpoznaniu substancji do ewentualnego włączenia jej do załącznika XIV, a następnie wciąga ją na kandydacką listę substancji. Następnie ECHA przekazuje Komisji Europejskiej zalecenia włączenia substancji priorytetowych o właściwościach PBT2 lub vPvB3, o szerokich i różnorodnych zastosowaniach lub stosowanych w dużych ilościach. Na koniec Komisja decyduje o włączeniu lub o niewłączaniu substancji do załącznika XIV, tj. na listę substancji wymagających zezwolenia.

Treść załącznika XIV

Załącznik XIV jest tabelą, w której w szczególności odnotowano tożsamość substancji, jej swoiste właściwości, które doprowadziły do umieszczenia jej na liście, oraz ustalenia przejściowe. Niektóre zastosowania lub kategorie zastosowań mogą także zostać zwolnione z obowiązku uzyskania zezwolenia. Ostatecznie załącznik XIV może zawierać wskazania okresów przeglądu określonych zastosowań.

Wnioski o udzielenie zezwolenia i udzielanie zezwoleń

Wszyscy producenci, importerzy lub dalsi użytkownicy wprowadzający do obrotu na rynku lub stosujący substancje wymienione w wykazie zezwoleń (załącznik XIV) powinni złożyć do ECHA wniosek o udzielenie zezwolenia, jednocześnie określając, jakiego zastosowania on dotyczy oraz dołączyć raport bezpieczeństwa chemicznego (CSR, chemical safety report) i analizę możliwych substancji zastępczych oraz ich ryzyka. Ponadto pobierana jest opłata urzędowa od wszystkich wnioskujących o zezwolenie.

Komitet ds. Oceny Ryzyka oraz Komitet ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych oceniają wnioski i formułują opinie robocze. Następnie ECHA przesyła ostateczne opinie do Komisji, państw członkowskich oraz wnioskodawcy. Na koniec Komisja ostatecznie decyduje o przyznaniu lub nieprzyznaniu zezwolenia.

Zezwolenia można udzielić jedynie pod warunkiem, że wykazano, iż ryzyko dla zdrowia człowieka lub środowiska jest odpowiednio kontrolowane lub korzyści społeczno-ekonomiczne przewyższają ryzyko dla zdrowia człowieka lub dla środowiska oraz nie istnieją odpowiednie substancje alternatywne. Zezwolenie w szczególności wskazuje osoby/osobę, którym zezwolenia udzielono, tożsamość substancji, dozwolone zastosowania/zastosowanie oraz możliwy stan. Każde zezwolenie ma numer referencyjny, który posiadacz lub dalszy użytkownik musi umieścić na etykiecie substancji lub zawierającej ją mieszaniny, zanim wprowadzi ją do obrotu na rynku. Każdy dalszy użytkownik substancji objętej wydanym zezwoleniem (por. Substancje nadające się do użytku) musi powiadomić ECHA, która prowadzi aktualny rejestr dalszych użytkowników stosujących substancje wymagające zezwolenia.

 

1. Według artykułu 57 substancje wzbudzające szczególnie duże obawy to substancje o właściwościach rakotwórczych, mutagennych lub szkodliwych dla rozmnażania, substancje typu PBT/vPvB (spełniające kryteria załącznika XIII lub rozpoznawane indywidualnie) oraz zaburzające gospodarkę hormonalną.
2. PBT: trwałe, zdolne do bioakumulacji i toksyczne.
3. vPvB: bardzo trwałe i bardzo zdolne do bioakumulacji.

 

Logo CNRS

Prévention du risque chimique, France, 2007, 2011
Niniejszy dokument został sporządzony wyłącznie dla celów informacyjnych i w żadnych okolicznościach nie stanowi porady prawnej. Jedynym autentycznym dokumentem referencyjnym jest rozporządzenie REACH (Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006).